Fototapeta z panoramą portu

Chinoiserie weszła do europejskiej sztuki i dekoracji w połowie XVII wieku; Praca  Atanazy Kircher  wpłynął na badanie  orientalizm. Popularność chinoiserie osiągnęła szczyt około połowy XVIII wieku, kiedy była związana z  rokoko  styl i prace  Françoisa Bouchera,  Thomas Chippendale i  Jean-Baptist Pillement.  Spopularyzował ją również napływ towarów chińskich i indyjskich, przywożonych corocznie do Europy na pokłady  Język angielski,  Holenderski,  francuski i  Szwedzkie firmy z Indii Wschodnich. Chociaż chinoiserie nigdy w pełni nie wyszła z mody, w Europie podupadła w latach 60. XVIII wieku, kiedy  neoklasyczny  styl zyskał popularność, choć pozostał popularny w nowo powstałych Stanach Zjednoczonych do początku XIX wieku.  Popularność chinoiserie w Europie i Stanach Zjednoczonych nastąpiła od połowy XIX wieku do lat 20. XX wieku, a dziś w elitarnym projektowaniu wnętrz i modzie.

Było wiele powodów, dla których chinoiserie zyskała taką popularność w Europie w XVIII wieku. Europejczycy byli zafascynowani egzotycznym Wschodem ze względu na zwiększony, ale wciąż ograniczony dostęp do nowych kultur poprzez poszerzony handel z Azją Wschodnią, zwłaszcza z Chinami. Ograniczona liczba europejskich doświadczeń z pierwszej ręki Azji Wschodniej i ich ograniczony obieg stworzyły poziom mistyfikacji i dezinformacji, które przyczyniły się do mistyfikacji kultur Azji Wschodniej.

Chociaż Europejczycy często mieli nieścisłe poglądy na temat Azji Wschodniej, niekoniecznie wykluczało to ich fascynację i szacunek. W szczególności Chińczycy, którzy „doskonale ukończyli sztukę… [i] których ceremoniał dworski był nawet bardziej wyszukany niż wersalski”, byli postrzegani jako wysoce cywilizowani.[4]  Według  Wolter  w jego  Art de la Chine: „Faktem pozostaje, że cztery tysiące lat temu, kiedy nie umieliśmy czytać, oni [Chińczycy] wiedzieli wszystko, co zasadniczo przydatne, czym my się dzisiaj chwalimy”[5].  Innymi słowy, gdzieś po drugiej stronie świata istniała kultura tak bogata, że rywalizowała z cywilizacjami Rzymu i Grecji. Chinoiserie stworzyła zestawienie czegoś nowego i egzotycznego dla Europejczyków, jednocześnie odzwierciedlając wartości kultury sprzed 4000 lat, z której wywodzą się te przedmioty.

Różni monarchowie europejscy, tacy jak  Ludwik XV z Francji obdarzył chinoiserie szczególną przychylnością, ponieważ dobrze komponowała się z  rokoko  styl. Całe pokoje, takie jak te w  Château de Chantilly zostały namalowane kompozycjami chinoiserie i artystami takimi jak  Antoine Watteau  a inni wnieśli do tego stylu mistrzowskie rzemiosło.[12]  Pawilony przyjemności w „chińskim smaku” pojawiły się w formalnych parterach późnobarokowych i rokokowych niemieckich i rosyjskich pałaców oraz w kafelkowych panelach przy  Aranjuez  Blisko  Madryt.  Chińskie wioski zostały zbudowane w  Drottningholm,  Szwecja  oraz  Carskie Sioło,  Rosja.  Zwłaszcza mahoniowe stoliki do herbaty i porcelanowe szafki Thomasa Chippendale'a zostały ozdobione szkliwem i balustradami,  C.  1753 - 70, ale trzeźwy  hołdy  za wcześnie  Qing  znaturalizowano także wyposażenie uczonych, gdyż  posmak  ewoluował w gruziński stolik boczny i kwadratowe fotele z listewkami, które odpowiadały zarówno angielskim dżentelmenom, jak i chińskim uczonym. Nie każda adaptacja chińskich zasad projektowania mieści się w głównym nurcie chinoiserie. Media Chinoiserie obejmowały "japońskie" wyroby imitujące lakier i malowane wyroby z cyny (tôle), które imitowały japonię, wczesne malowane tapety w arkuszach, po  ryciny  za pomocą  Jean-Baptiste Pillement oraz ceramiczne figurki i ozdoby stołów.

W XVII i XVIII wieku Europejczycy zaczęli produkować meble imitujące chińskie meble z lakieru.  Często zdobiono go hebanem i kością słoniową lub motywami chińskimi, takimi jak pagody.  Thomas Chippendale  przyczynił się do spopularyzowania produkcji mebli Chinoiserie publikacją swojej książki projektowej  Dyrektor Dżentelmena i Stolarza: Będąc dużą kolekcją najbardziej eleganckich i użytecznych projektów mebli domowych w najmodniejszym guście.  Jego projekty stanowiły przewodnik po misternych meblach chinoiserie i ich dekoracji. Jego krzesła i szafki były często ozdobione scenami z kolorowymi ptakami, kwiatami lub obrazami egzotycznych wymyślonych miejsc. Kompozycje tej dekoracji były często asymetryczne.

Większe wykorzystanie tapet w europejskich domach w XVIII wieku również odzwierciedla ogólną fascynację motywami Chinoiserie. Wraz z powstaniem willi i rosnącym upodobaniem do nasłonecznionych wnętrz wzrosła popularność tapet.  John Cornforth  notatki [potrzebne źródło]  że wcześniej preferowano „pochłaniające światło tekstury gobelinu, aksamitu i adamaszku”, ale teraz powszechnym zainteresowaniem była dekoracja odbijająca światło. Popyt na tapety stworzone przez chińskich artystów zaczął się najpierw wśród europejskich arystokratów w latach 1740-1790.[13]  Dostępna dla nich luksusowa tapeta byłaby wyjątkowa, ręcznie robiona i droga.[13]  Później tapeta z motywami chinoiserie stała się dostępna dla klasy średniej, kiedy mogła być drukowana, a tym samym produkowana w różnych gatunkach i cenach.[14]

Wzory na tapecie Chinoiserie są podobne do pagód, motywów kwiatowych i egzotycznych wyimaginowanych scen, które można znaleźć na meblach chinoiserie i porcelanie. Podobnie jak meble chinoiserie i inne dekoracyjne formy sztuki, tapety chinoiserie były zwykle umieszczane w sypialniach, szafach i innych prywatnych pokojach w domu. Wzory na tapecie miały uzupełniać przedmioty dekoracyjne i meble w pomieszczeniu, tworząc komplementarne tło.